Interview Marion en Marijke

MENSEN FIETSEN ERVOOR OM

Het idee kwam van Marion. Ze wilde al heel lang een boekenkastje. Ze zag ze als ze door de stad fietste en vond het een leuk idee. Het moest wel een mooi kastje zijn. Ze begon met het polsen van buurvrouw Marijke. Het kastje zou immers tussen de huizen in komen te hangen en dat zou voor aanloop gaan zorgen. Vanwege die reden werd ook bij andere buren geïnformeerd of ze er bezwaar tegen zouden hebben. Iedereen was direct enthousiast. Buurvrouw Marijke bood zelfs aan om het samen te gaan doen. Sindsdien noemen Marion en Marijke zich de ‘bibliothecaressen’. Sinds juni 2018 hangt er tussen hun woning een prachtig kastje, met een dakje en een deurtje. BB: Buurt Boekenkast is erin gegraveerd. Het ziet er buitengewoon verzorgd en solide uit. Een droomkastje!

Onder het genot van zelfgemaakte pruimentaart interview ik de dames op het bankje naast het kastje. De zon schijnt. Een buurman wandelt voorbij en mengt zich in het gesprek. Fietsers zwaaien en groeten ons. Ik waan me in een idyllisch dorpje!

Wat een mooi kastje!

‘Ik heb een heel handige man,’ vertelt Marion. ‘We hebben met z’n drieën en ook met andere buren lang gediscussieerd over de ideale hoogte, maar ook over het aantal gaten dat we in de gevel zouden moeten aanbrengen; het liefste zo min mogelijk. We hebben gekozen voor drie planken. Bezoekers moeten op ooghoogte de boeken kunnen zien staan. Ook moest het langs de achterkant kunnen afwateren en moest het dakje waterdicht zijn. Kas heeft heel wat met ons te stellen gehad!’

Wat voor een boeken staan er in het kastje?

‘Nadat het was opgehangen hebben we het kastje zelf gevuld. Er passen ongeveer veertig boeken in. In no time wisten buurtbewoners het te vinden en stond het vol. Sindsdien gaan er elke dag boeken uit en komen er weer nieuwe bij. We verbazen ons enorm over de omloopsnelheid. Er wordt van alles ingezet: romans, thrillers, reisboekjes, geschiedenisboeken. Het is een mooie mix. Op de onderste plank staan kinderboeken; daar zouden we er wel wat meer van willen hebben. We hebben liever niet studiemateriaal en videobanden. Een tijdje geleden heeft iemand echter een prachtige collectie klassieke Cd’s in het kastje gelegd. Dat is waardevol, er zijn altijd mensen die je daar een groot plezier mee doet. Ook waren er een tijdje dames die boeketreeksen uitwisselden. Dat vinden we prima, iedereen heeft zijn eigen smaak.’

Hebben jullie er veel werk aan?

‘Qua onderhoud hoeven we er niets aan te doen; het is een goedgebouwd kastje. De inhoud ordenen we samen op genre. We houden het kastje netjes; rotzooi halen we eruit. Als we op vakantie zijn, houdt de overbuurvrouw het in de gaten.’

‘Soms lap ik de raampjes,’ vertelt Marijke. ‘Maar verder is er weinig nodig.’

Zijn er regels?

‘Eigenlijk niet,’ zegt Marijke. ‘Dat zie je ook wel eens anders. Ik maakte een keer een fietstocht langs de Elbe en kwam in een doodstil dorp terecht. Een oude telefooncel was omgebouwd tot boekenkast. Er hing een pamflet met allerlei regels. Zo moest je de boeken die je wilde doneren eerst in een krat deponeren. Er was een Comité van Aanbeveling dat daarna een selectie maakte en beoordeelde welke boeken wel en niet in de kast terecht kwamen. Ha, ha, zo’n stil dorp! Wie leest al die boeken dan? vroeg ik me af. Een enkele keer vragen mensen ons wel eens toestemming om boeken te mogen plaatsen. Meestal is dat geen enkel probleem.’

Heeft het kastje een buurtfunctie?

‘Het bankje en de boekenkast nodigen uit. Er was een tijdje een ouder stel dat elke avond een wandeling maakte. Ze gingen altijd even op het bankje zitten. We worden bedankt door mensen en we zijn inmiddels de straat van het boekenkastje geworden. Mensen staan rondom het kastje te praten. We houden van de kleine ontmoetingen. Je hebt direct een praatje. Het zijn geen grote dingen. Laatst riep een kind achterop een fiets: Kijk mam, daar is de boekenkast. Dat is mooi, toch?’

Is er wel eens sprake geweest van vandalisme?

‘Gelukkig niet. De sociale controle in de straat is groot.’

Nog een leuke anekdote om mee af te sluiten?

‘Ik zag laatst een agent langs het kastje lopen,’ vertelt Marion gniffelend. ‘Ik riep dat hij wel een boek mocht meenemen. Hij schudde zijn hoofd en zei dat hij moest werken. Toen bleek het de nieuwe wijkagent te zijn waarmee ik de week daarvoor nog had gemaild. Ook weer zo’n leuke ontmoeting!’ *